គួរដឹង

ស្វែងយល់ប្រវត្តិសាស្ត្រខ្មែរដ៏ជូរចត់៖ រឿងប្រយ័ត្នកំពប់តែអុង!

ពាក្យថា «ប្រយ័ត្នកំពប់តែអុង» ជាហេតុការណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏ជូរចត់សម្រាប់ប្រជាជនខ្មែរគ្រប់រូបគួរតែយល់ដឹង ពីអំពើឃោរឃៅរបស់ជាតិសាសន៍ដទៃមកលើខ្មែរយើង។

នៅក្នុងរជ្ជកាលព្រះចៅអធិរាជវៀតណាម ម៉ិញ ម៉ាង (182០-1841) ការត្រួតត្រារបស់វៀតណាមមានភាពកាចសាហាវ និងឃោរឃៅជាទីបំផុត។ ចាប់ពីសម័យនោះមក ជនជាតិខ្មែរតែងតែនិយាយរំលឹករឿង (កំពប់តែអុង) ជាប់ជាប្រចាំរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។ នៅសម័យនោះ ពួកទាហានព្រះចៅអធិរាជវៀតណាម កប់ខ្មែរដែលប្រឆាំងនិងពួកគេទាំងរស់ ដោយទុកតែត្រឹមក្បាលឱ្យផុតពីដីដើម្បីទុកធ្វើជាមុមចង្ក្រានដាំតែអុង។

នៅពេលដែលអ្នកជាប់ទោសទាំងនោះខំរើបម្រាស់ដោយក្ដៅឈឺផ្សាខ្លាំងដោយសារដុតទាំងរស់ ពួកវៀតណាមស្រែកគម្រាមថា «ប្រយ័ត្នកំពប់តែអុង»។ ពាក្យតែអុងនេះ នៅក្នុងភាសាវៀតណាម មានន័យថា «តែសម្រាប់លោកធំ»។

ទោះជាជនជាតិខ្មែរមានឋានៈ វណ្ណៈណា ចាស់ឬក្មេង មានអាយុប៉ុន្មានក៏ដោយ គេនិយាយរឿងនេះគ្រប់ៗគ្នាដែលជាអនុស្សាវរីយ៍ដ៏ជូរចត់ និងខ្លោចផ្សារជាទីបំផុត។ ព្រះចៅ ម៉ិញ ម៉ាង បញ្ជាអោយដូរឈ្មោះខេត្ដខ្មែរទាំងឡាយ ដាក់ទៅជាឈ្មោះវៀតណាមវិញ។ មានជនជាតិវៀតណាមម្នាក់ៗ នៅត្រួតត្រាមើលលើអភិបាលខែត្តខ្មែរនីមួយៗ។

វៀតណាមបង្ខំឱ្យរដ្ឋបាលខ្មែរយកភាសាវៀតណាមមកប្រើ។ ពួកឧត្ដមសេនីយ៍វៀតណាមធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដល់ព្រះសង្ឃខ្មែរ ព្រោះគេសង្ស័យថា ព្រះសង្ឃខ្មែរនោះមានគំនិតជាតិនិយម។ ពួកគេវាយបំផ្លាញព្រះពុទ្ធបដិមា និងចេតិយទាំងឡាយចោល។ គ្រានោះឧត្ដមសេនីយ៍វៀតណាមឈ្មោះ ទ្រឿង ម៉ិញយ៉ាង ដឹកនាំនិងត្រួតត្រាលើប្រទេសខ្មែរ។

ការផ្លាស់ប្ដូរគ្នាគ្រប់គ្រងម្ដងពីសៀម និងម្ដងពីវៀតណាមនេះ មានរយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍។ ដោយសារតែមានហេតុការណ៍ខ្លះ ដោយសៀមជាប់ដៃធ្វើសង្គ្រាមយូរអង្វែងជាមួយភូមា ហើយវៀតណាមមានការរំខានខ្លះៗ ពីអ្នកបះបោលផ្ទៃក្នុងរបស់ខ្លួន ទើបរារាំងប្រទេសខ្លាំងទាំងពីរនេះ មិនអាចលេបត្របាក់ប្រទេសខ្មែរទាំងមូលបាន…។

ព្រះបាទអង្គអេង (១៧៧៩-១៧៩៦)

ប៉ុន្ដែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលស្ដេចអង្គអេង ឡើងសោយរាជ្យនៅឆ្នាំ១៧៧៩ ប្រទេសខ្មែរបានក្លាយជាអាណាចក្ររណបគេ គឺត្រូវរណបទាំងប្រទេសសៀម និងវៀតណាមក្នុងពេលតែមួយ។ ស្ដេច អង្គអេង ត្រូវបានរាជាភិសេកនៅទីក្រុងបាងកកដែលជារាជធានីថ្មីរបស់សៀម ដែលពេលនោះត្រូវបានកងទ័ពសៀមលើកបន្ដុបអោយគ្រងរាជ្យ។

ព្រះអង្គអេង ឡើងគ្រងរាជ្យនៅព្រះជន្ម៧វស្សា គឺមានវ័យក្មេងខ្ចីបំផុតដែលមិនមានបទពិសោធន៍ ហើយមិនដឹងកិច្ចការរាក់ជ្រៅ ក្នុងការគ្រប់គ្រងព្រះនគរឡើយ។ ព្រះអង្គអេង អភិសេកឡើងសោយរាជ្យពេញលក្ខណៈក្នុងព្រះជន្ម២២វស្សានៅទីក្រុងបាងកក។ នៅពេលព្រះអង្គអេងសោយទីវង្គតនៅឆ្នាំ១៧៩៦ បុត្រារបស់ព្រះអង្គនៅក្មេងៗពេក មិនអាចសោយរាជ្យបន្ដបាន។

មន្ដ្រីខ្មែរគឺ ចៅហ្វា ប៉ុក ដែលស្និទ្ធនិងសៀមបានទទួលមើលខុសត្រូវកិច្ចការរដ្ឋ ពីឆ្នាំ១៧៩៦ ដល់ឆ្នាំ ១៨០៥។ នៅក្នុងរជ្ជកាលស្ដេចអង្គអេង ទឹកដីបាត់ដំបង មហានគរ ធ្លាក់ទៅក្នុងអំណាចសៀមនៅឆ្នាំ១៧៩៥ បណ្ដាលមកពីមន្ដ្រីខ្មែរដែលស្និទ្ធនិងសៀម ចង់បំពេញចិត្ដចៅហ្វាយសៀម បានញុះញង់ស្ដេចសៀមអោយទារសគុណក្នុងការចិញ្ចឹមព្រះអង្គអេង។

ស្ដេចអង្គច័ន្ទទី២ (១៨០៦-១៨០៤)

៥០ឆ្នាំក្រោយមក ស្ដេចអង្គច័ន្ទទី២ បានស្នើសុំអោយវៀតណាមជួយបង្ក្រាបកំលាំងបះបោរដែលបង្កឡើងដោយបងប្អូនប្រុសទាំងពីររបស់ព្រះអង្គ ដែលបានរៀបចំផែនការដណ្ដើមរាជបល្ល័ង្ក។ នៅពេលដែលអង្គចន្ទសោយទីវង្គតដោយអាថ៌កំបាំងទៅ ពួកវៀតណាមបានលើកបន្ដុបមហាក្សត្រមួយអង្គដែលគ្មានអំណាចអោយឡើងសោយរាជ្យ ហើយបានត្រួតត្រាប្រទេសខ្មែរ។

នៅរជ្ជកាលព្រះអង្គច័ន្ទទី២ ខ្មែរត្រូវលើកសួយសារអាការទៅថ្វាយស្ដេចសៀមផង និងស្ដេចវៀតណាមផង។សួយសារអាករដែលបញ្ជូនទៅវៀតណាម រួមមាន ដំរីឈ្មោលកំពស់៥ហត្ថ កុយរមាសពីរ ភ្លុកដំរីបីគូរ ក្រវ៉ាញ ក្រមួញម្រ័ក្សណ៍…។ ក្នុងរជ្ជកាលនេះដែរ វៀតណាមបានកេណ្ឌខ្មែរអោយជីកព្រែកវិញតេ ប្រវែង៥៣គម និងព្រែកវិញអាន ប្រវែង១៤គម នៅកម្ពុជាក្រោម។

ព្រះបាទអង្គឌួង (១៨៤០-១៨៥៩)

នៅឆ្នាំ១៨៤៩ ប្រជាជនខ្មែរបះបោរប្រឆាំងនិងឧត្ដមសេនីយ៍ និងមន្ដ្រីវៀតណាមដែលប្រមាថមើលវាយខ្មែរហួសហេតុនេះ។ ប្រទេសសៀមបញ្ជូនកងទ័ពមកជួយខ្មែរ តែគ្មានកងទ័ពណាទទួលជ័យជម្នះពិតប្រកដទេ។ ដូចនេះនៅពេលនោះ ព្រះចៅប្រទេសសៀម និងព្រះចៅប្រទេសវៀតណាម មូលមតិគ្នាអភិសេកព្រះបាទអង្គឌួង ធ្វើជាព្រះមហាក្សត្រខ្មែរ។

តាមកិច្ចព្រមព្រៀងរវាងសៀម និងវៀតណាមនោះ ប្រទេសទាំងពីរត្រួតត្រាលើប្រទេសខ្មែរ និងបញ្ជាក់ថាទឹកដីដែលប្រទេសទាំងពីរលេបយកបានក្នុងរវាង៥០ឆ្នាំមុននេះ ជាកម្មសិទ្ធរបស់គេរៀងៗខ្លួន។ នៅឆ្នាំ១៨៤៨ ស្ដេចអង្គឌួងបានវិលត្រលប់មកពីការនិរទ្ទេសនៅក្រុងបាងកក ដោយមានការជួយពីកងទ័ពសៀម បានរឹបអូសយករាជបល្ល័ង្ក ហើយបានស្ដារភាពមិនសុខស្រួលរបស់កម្ពុជាឡើងវិញ ដោយត្រូវផ្ដល់ភក្ដីភាពចំពោះប្រទេសជិតខាងដ៏ខ្លាំងទាំងពីររបស់ខ្លួនបន្ដទៀត…។

សៀមបានផ្ញើលិខិតសុំអោយមានការទទួលស្គាលថា ខេត្ដម្លូរព្រៃ និងទន្លេពៅ ជារបស់សៀម។ ព្រះអង្គឌួងទ្រង់ព្រះលិខិតតបវិញថា «ខ្ញុំមិនអោយអ្វីទាំងអស់ទៅប្រទេសសៀមឡើយ តែដោយសារពេលនេះសៀមមានកំលាំងខ្លាំងក្លាជាង សៀមអាចបន្ដកាន់កាប់ជាបណ្ដោះអាសន្ននូវអ្វីៗ ដែលខ្លួនបានរឹបអូសយកពីកម្ពុជា»។

គួរគប្បីជ្រាបថា នៅពេលឡើងសោយរាជ្យ ព្រះអង្គឌួង ទ្រង់តូចព្រះទ័យខ្លាំងណាស់ចំពោះការបាត់បង់ទឹកដីជាច្រើនដែលត្រូវវៀតណាម និងសៀមយកដោយខុសច្បាប់។ នៅឆ្នាំ១៨៥៤ ដោយអត់ទ្រាំពុំបាននិងអំពើរំលោភទន្ទ្រានយកទឹកដីពីសំណាក់ជនជាតិវៀតណាមដែលរស់នៅកម្ពុជាក្រោម ព្រះអង្គឌួងទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យថា ត្រូវតែសុំជំនួយនិងកិច្ចការការពារពីមហាអំណាចអឺរ៉ុបណាមួយ (បារាំង)។

ព្រះអង្គក៏បានបញ្ជូនសារលិខិតជាសម្ងាត់ទៅថ្វាយព្រះចៅ ណាប៉ូឡេអុងទី៣ នៃប្រទេសបារាំង អោយជួយប្រទេសព្រះអង្គ ដោយនាំយកសួយសារអាករទៅជាមួយផង គឺមានកុយរមាសបួន ជ័ររង្គ៣០០គ.ក្រ ស្ករអំពៅ៣០០គ.ក្រ និងម្រេច៣០០គ.ក្រ តែកិច្ចការនេះមិនបានសម្រេចដូចបំណងឡើយ៕

ប្រភព៖ បេះដូងនិស្សិត/មនោវិជ្ជា